Komt waarsch. hier vandaan:

Songtekst: Willy Alberti - "Annie"

In een arm, eenvoudig hutje
Laat me daar een even zien
Daar ligt op een veren bedje
Een meisje van een jaar of tien

Dat is lieve Annie
Die haar oogjes treurig had
En haar roze, roze kleurtjes
Liepen van haar wangen af

Op een avond riep ze moeder
Kus me voor de laatste keer
Kom een poosje bij me zitten,
Morgen leef ik heus niet meer

Geef de pop maar aan mijn zusje
En de duifjes maar aan Koos
Toen de lieveling dit gezegd had
Sloot ze de oogjes voor altoos

Een, twee, drie, vier dagen later
Toen ze in haar kistje lag
Werd ze naar het stille kerkhof
Naar haar grafje heen gebracht

Ach wat schreide de arme moeder
Ach wat schreide die arme vrouw
Dat ze hare lieve Annie
Nooit meer zien of kussen zou...

Maar ik ken het ook alleen als "Willemientje", mijn moeder zong dit toen ik 3,4, 5 jaar oud was; l
laat 40, begin 50 er jaren

In een heel klein stil vertrekje,
zullen wij eens binnen zien
Daar lag op een veren bedje,
een meisje van een jaar of tien
Wilhelmientje, zo heette het meisje,
liet haar hoofdje treurig hangen
En haar mooie rode kleurtje,
gingen van haar wangen af
Op een avond sprak Wilhelmientje,
"Moederlief, ik ben zo teer,
kom een uurtje bij me zitten,
morgen ben ik er niet meer
Geef mijn speelgoed maar aan zusje,
en mijn duifjes maar aan To"
Toen Wilhelmientje dit gezegd had,
sloot ze haar oogjes voor alto
O, wat schreidde die arme moeder,
o, wat schreidde die arme vrouw
Dat ze haar eigen Wilhelmientje,
nooit meer kussen en omhelzen zou
Op een avond sprak haar vader,
toen Wilhelmientje in de hemel was
Dat ze daar toch veel gelukkiger,
dan ze hier ooit op aarde was

op een avond sprak haar vader
moederlief och wee niet meer
zij is boven de hemel
zij is bij onze lieve heer

In een heel mooi klein vertrekje

Mogen wij van binnen zien

Daar lag op een sneeuwwit bedje

Een meisje van een jaar of tien

Lieve moeder ik ga sterven

Ik verlang zo naar de doord

Gaaf het speelgoed maar aan Jatje

En de duifjes maar aan koos

Ach wat schreidde die arme moeder

Ach wat schreidde die arme vrouw

Dat ze nu haar Wilhelmientje

Niet meer zien of kussen zou

Toen was vader thuisgekomen

 En die zei wees toch bedaard

 Want daarboven in den hemel

Is zij lang door God bewaard

Mijn oma zong het alsvolgt.

 

In een klein maar stil vertrekje, laat mij daar eens binnen zien

Daar ligt op een veren bedje meisje van een jaar of 10

Op een avond sprak het meisje, moeder ik ben zo zwak zo teer

kom een poosje bij me zitten morgen leef ik heus niet meer

 

Geef de pop maar aan mijn zusje en de duifjes maar aan Koos

Toen Wilhelmientje dat gezegd had, sloot zij 'd oogjes voor altoos

Toen die papa s'avonds thuis kwam weende hij niet om het arme kind

hij zei ze wordt boven in de hemel door de goede god bemind 2x

 

Mijn oma heette trouwens Foekje Meinema-Brugman en was de liefste oma van de wereld die het mooist kon zingen. Zij is gestorven in 1990 en is 83 jaar geworden.

Haar kleindochter Rachel Bergsma-Bruinen

Op een mooi wit veren bedje lag een meisje van een jaar of tien

Op een morgen zei dat meisje moeder ik ben zo zacht en teer

Geef de pop maar aan mijn zusje en de duifjes maar aan Koos

Toen Wilmientje dit gezegd had sloeg ze d'oogjes voor de dood

Och wat schrijde die arme moeder ach wat weende die arme vrouw

dat ze hare Wilhelmientje nooit meer zien of kussen zou.

Zij is boven in de hemel daar wordt zij door God bemint.

Jaco wrote:

---

Ik ben op zoek naar de volledige tekst van een oud liedje dat ik me nog maar gedeeltelijk herinner. Een gedeelte van de tekst ging ongeveer zo:

In een heel klein stil vertrekje, mogen wij eens binnenzien, daar lag op een veren bedje, een meisje van een jaar of tien.

(...)   Geef mijn speelgoed maar aan zusje, en mijn duifjes maar aan Koos, toen Wilmientje dit gezegd had, sloot zij haar oogjes voor althoos.

Ach wat schreide die arme moeder, ach wat schreide die arme vrouw, omdat zij haar Willemientje niet voor altijd missen wou.

Wie kent de volledige tekst?

---

 door een heel klein zilveren spleetje zag ik een meisje van een jaar of 10 ze sprak haar moeder aan geef al mijn popjes aan mijn zusje en al mijn beertjes aan mijn broertje op een dag zal ik der vast niet meer zijn terwijl ze dat gezegt had vielen haar oogjes zachtjes toe,terwijl ze dat gezegt had vielen haar oogjes zachtje toe o wat weende die arme moeder o wat huilde die arme vrouw o wat weende die arme moeder o wat huilde die arme vrouw omdat ze nooit haar kindje terug zien zou

ik heb dit liedje zo gehoord van men zus die het van mijn moeder kende die het van haar moeder kende

Mijn grootvader (geb 1896) leerde het mijn moeder, die nu helaas ook niet meer leeft, maar ik herinner me het begin zo:

 

Op een heel klein zolderkamertje, laat ons daar een binnen zien,

lag op een klein armoedig bedje, een meisje van een jaar of tien.

Lieve moeder, sprak het meisje, ach mijn hoofdje doet zo zeer. 

(de rest zoch ik zelf op het internet....)

 

 

 

 

 

Ik heb het zo geleerd van mijn oma die het van haar moeder heeft. 

Negerhutje

 

In een lief klein negerhutje                                                                                                                                                  zullen wij eens binnen zien
daar lag op een stro matrasje
n meisje van een jaar of tien.

Wilhelmientje liet haar hoofdje
alle dagen treurig hangen                                                                                                                                                         en haar lieve blonde krullen
liet zij hangen vol verlangen.

Op n avond sprak ze moeder
kus me voor de laatste keer                                                                                                                                                    kom nog even bij me zitten                                                                                                                                                          morgen ben ik er heus niet meer.

Geef de pop maar aan mn zusje
en de duifjes maar aan Koos                                                                                                                                                      toen het meisje dat gezegd had                                                                                                                                                  sloot ze dr oogjes tot den dood.

O wat schreide die arme moeder                                                                                                                                           o wat schreide die arme vrouw                                                                                                                                                 dat ze nu haar liefste lieveling                                                                                                                                                    nooit meer zien of kussen zou.

We zullen bloemetjes bij haar strooien                                                                                                                                  en een kransje er om heen                                                                                                                                                         en nog vele druppels komen                                                                                                                                                              op die mooie blauwe steen.

 

Groet Bjorn Hoex

 

Ik ken het liedje van tijdens mijn chiro jeugd, en wij zongen het als volgt:

In een zilverenwit bedje

In een woud vol dennenloof

lag een heel klein doodziek meisje

en haar moeder zat er bij

 

liefste mama zo sprak het meisje

zoen me voor de laatste keer

blijf een poosje bij me zitten

want morgen leef ik vast niet meer

 

Geef mijnn popjes maar aan mijn zusje

en mijn duifjes aan mijn broer

nadat lieveling dit gezegd had

dan sloot ze zacht haar oogjes toe

 

O wat weende die arme moeder

o wat weende die arme vrouw

omdat zij haar kleine lieveling

nooit meer levend kussen zou

 

Ik heb het nog weer anders geleerd van mijn moeder, ik vermoed dat het begin ergens verdwenen us:

Kleine Anna, kleine Anna liet haar oogjes slapend hangen

En haar roserode kleurtje had ze niet meer op haar wangen

Gisteravond sprak ze moeder "kus me voor de laatste keer,

Want morgen, morgenochtend dan leef ik wis niet meer

Geef de pop maar aan mijn zusje en de duifjes maar aan Koos"

Toen de lieveling dat gezegd had sloot ze haar oogjes voor althoos.

Twee dagen, dagen later toen ze in haar kistje lag 

Werd ze naar het stille kerkhof, naar haar stille graf gebracht 

Twee kruisjes van vier stokjes, blaadjes spelen in de wind

En daar onder ligt begraven kleine zoete lieve kind

 

Oh wat fijn om dit te vinden na al die jaren..

Mijn oma en moeder zongen dit altijd met mij en ik zong het aan mijn moeders graf.

Mijn oma haar versie ging zo :

In een heel klein schattig huisje

Waar je zo kan binnenzien

Ligt een meisje op haar bedje ongeveer een jaar of 10

Oh mijn hoofdje sprak het meisje

Oh mijn hoofdje doet zo zeer

Kom maar even bij mij zitten 

Straks dan voel je het niet meer

Geef de pop maar aan mijn zusje

En de duifjes maar aan Koos

Toen het meisje dit gezegd had

Sloot ze haar oogjes voor Altoos

Smorgens kwamen zwarte mannen

En die namen het meisje mee

En ze gingen haar begraven

Op het kerkhof aan de zee

Op een mooie zomermiddag

Ging haar moeder naar het graf

En ze strooide rode roosjes

Die ze aan haar lieveling gaf...

 

Zo heb ik ook afscheid van mijn moeder genomen..het liedje gezongen en aan het einde strooide ik de roosjes die door de wind werden weggevoerd