In een heel, heel klein vertrekje,
mochten wij van binnen zien,
daar lag op een veren bedje,
een meisje van een jaar of tien.

Lieve moeder ik ga sterven,
ik verlang zo naar de dood.
Geef het speelgoed maar aan Jantje
en de duifjes maar aan Koos.

Och wat weent die arme moeder,
och wat weent die arme vrouw.
Dat zij nooit haar Willemientje, 
nooit meer zien of kussen zou.

Toen was vader thuis gekomen 
en die zij: Wees toch bedaard.
Want ons kleine Willemientje, 
is altijd goed bij God bewaard.

(Deze tekst heb ik rond 1958 van mijn moeder overgenomen.)